KUR’ÂN’DA GÜZELLİK VE ÇİRKİNLİK

Güzellik ve çirkinlik, öznelliği barındıran iki kavramdır. Öznel olmalarından ötürü tanımlanabilmeleri ve evrenselleşebilmeleri güçtür. Bunları tanımlamaya çalışan her ilim ve bilim insanının, kendi alanıyla kayıtlı kalarak kısıtlı bir tanımlamada bulunduğu görülmektedir. Alana hapsolan değerlendirmelerin evrenselleşmesi mümkün değildir. Ama Kur’ân’ın güzellik ve çirkinliğe yaklaşımının bütüncül, tafsilatlı ve hayatın maddî-manevî her yönüne temas eden bir derinlikte olduğu görülmektedir. Kur’ân’ın benimsemiş olduğu güzellik, Allah’tan âleme uzanan bir sürecin yansımasıdır. Güzelliği sadece manevî boyuta indirgemeyen Kur’ân’ın, dünyevî-uhrevî, maddî-manevî ve şer’î-ahlakî boyutlardan yaklaşım gösterdiği görülmektedir. Kur’ân, insana hem nicelik hem de nitelik olarak güzelliğin her türlüsünü amaç olarak göstermektedir. Çirkinlik, kötülük, haramlık ve noksanlık insana özgü olan izafî tanımlamalardır. Kur’ân, Allah’ı bu izafî tanımlamalardan uzak tutmaktadır. Çünkü Allah’ın yarattığı her şey güzeldir. Kur’ân’ın, çirkinliği Allah’ın yarattığı, şeytanın vesvese verdiği ve insanın tercih ettiği şey olarak tanımladığı görülmektedir. Çirkinliği yaratan Allah olsa da onu emretmemektedir. Ama şeytanın insanı çirkinliğe ulaştırmak için güzelliği dahi kullandığı görülmektedir. Kur’ân’ın çirkinliğe bakışı güzelliğe bakışı kadar kapsamlı olmasa da dünyevî-uhrevî, manevî, şer’î, ahlakî boyutlardan açıklamaya çalıştığı görülmektedir. Tezimiz yöntem açısından ise giriş ve iki bölümden oluşmaktadır. Girişte tezimize katkıda bulunur düşüncesiyle Felsefe, Kitab-ı Mukaddes ve Câhiliye iv dönemi açısından güzellik-çirkinlik anlayışına temas edilmiştir. Birinci ve ikinci bölümlerde Kur’ân’dan belirlediğimiz kavramların kavramsal çerçevesine temas edilmiştir. Bu kavramların konu ve mahiyet itibariyle Rivâyet, Dirayet ve İşari tefsirler açısından araştırmaları tamamlanmıştır.